3 ساله بودم.
یَگ رو ز بعدِ سالِمایی، این پییَرما و مارَم خدا بیامرز، خواستان روانه بِشان بِران مَشَد.
منم گیر دادم اِفتادم دُنبالیشان که چی؟ منم مخوام بیام مَشَد! بدجور تنگِلام آنداختمشان!
پییَرم هم نمتانِست منِ رِ جغاب کنه که . من خودمه نِمثه از اون تُمّان کنده ها کرده بودم!بستم به زینیمَک زدن... بِگَ مِشِد منِ رِ نَوِران با خودشان؟
یادش بخیر ...
ننه ! بَشه من اَم کُلچه بِپِز
بابا کِجِنایِ؟
رفته پمبه چوله جَم کنه بیاره بَشه تَندور تا منم بِرِزم میَندو آتیش، هُر بیگیره یَگ دانه کُلچه با جزغاله بارا تِ بِپِزم
یاد بابا کل موسی هم بخیر ... خیلی نوه هاشِ دوس داش.
از اون خانواده بِزرگ که پنشنبه جُمه ها جم مِشِدان خانشان و ننه هم چراغ آلادینه رِ روشن مِکَرد تا نوه نتیجه ها رِ سرما زمهریر زمستان سرماخوردیگیری نده، تقریبا هیچ چی نِمانده.
بابا کل موسی مِرد و از اون موقِ دِگه نا پسر دخترا و نا نوه نتیجه ها ناتانستان دور هم جمواری بِشان.
فِقَد یَگ ننه ماند و تنهاییش
اِنقَد تنا ماند تا سِکته رِ زد و دَس پاش عیب کرد و سِوار 4 چرخه شِد.
باید مرد بود تا مادر بماند و زنده بماند
باید مرد بود تا نگاه مادر به در نماند
باید مرد بود اگرچه زن باشی، تا مادر اشکی بر گونه اش نماند تا محتاج دستانی باشد که آن را پاک کند
باید مردانه مرد بود . . .
اُنجوری به ما رساندانُ شِنُفتیم بابابِزِرگِ خدا بیامِرزِ ما یعنی فتح اله،از بانیا و بروهای یکی از مَچِّدای شهرما بود.
یَگ ارث جالبناکی اَم بَشه ما گِذاش.
همینی که میوینین.منظورم خانه یِ نا ماشینه.
هنوزم که هنوزه دستِ ما نرسیده
امّا....
میَنِ شَهَر اَم که ما میشینیم، رسمِ.....
خِوَر جدید که همه سرخنکلایی ها مدانان اینه که تابلوی شهدای سرخنکلا( سرخط) عوض و نو بَرقَت شِد
عکسشِ تا چن روز دِگه مذارم
دست عواملش درد نکنه
دنیا پشت و رو دمبُرو شِده!
مِگم بشتان چِره:
خدا روزه رِ واجب کرده بَشه مسلمانا و البته همه دینای خدا یَ جوری روزه میگیران.
مسیحیا یَجور جوهودا یَ جور دِگه و ...
خا ما اَم البته سالماما واجب کردان بیگیریم
اون قدیما یادم میاد بیشتری دختر وچه ها ذوق داشتان روزه بیگیران،اَگَ شِده کله گنجشکی
خا من کوچَک تر که بودم تا اونجه ای که متانستم حساب کتاب مِکردم 15 سالم تمام شِده یا نا! یَجور بانه میاوردیم تا نگیریم،وچه بودیم دگه.
حال حوصله مخاس تا روزه بیگیری!
دیدین هر امام زاده ای مِریم و ضریحش خوشگله وطِلاییه، دست به سینه مِشیم با اخلاص تِمام مِگیم سِلام آقا؟!!!
دیدین وقتی مِریم مشهد از دور به گنبد طلایی آقا سِلام مِدیم؟ نزدیک هم مِشیم باز دِباره گنبدیشِ سِلام مِدیم؟
یا وختی مِریم سیزده بدر معصوم زاده پایین که خَیلی هاما تا همین چن سال پیشا نِمِدانستیم اسمش چیه ،از همُن دَمِ در سلام مُکُنیم بعدش هم زیارتش نِمِچسبه چون ضریح طلایی نِداره؟! و تُن تُن مِریم دُنبالِ آتیش بَشه کِباب سیزده بدر!!!
مِریم قرن آباد امام زاده طیب (ع)،آخ مِچسبه عکس گِرفتن با ضریح !!!
چن نِفَرِما با قبر امام زاده اسماعیل(ع) عکس اِنداختیم؟؟
شاید میَنِ ضمیر ناخودآگاه خَیلی هاما این باشه که اونین که آبادتره، حاجت مِدِه و اونی که آبادی نِداره و ضریح مشبک نِداره ،نا.
در هر حال....
هِدِر برای وبلاگ کانون مسجد جامع سرخنکلا
میَنِ دِمبالیچه نیویشته ها دانلود کنین
یادم میاد وَچه تر که بودم،جایی دعوت مِشِدیم یا دعوت مِکَردیم کسی رِ فِقَد بَشه افطار نبود که، سِحری هم مِماندان
ما وَچه ویلا دورِ هم جم مِشِدیم و کیف مِکردیم میمانیا رِ.
تا نزدیکا سِحر یا گرگ بازی مِکردیم یا فوتبال یا تک بازی،
میَنِ خانه هم تا اُنجِه که مِتانِسّیم بیدار مِماندیم همرا بِزِرگترا....
بعدش که مخوابیدمُ خُمبِ خواب بودم از گوشه چشمام میدیدم که مارم خدا بیامِرز بیدارِ و داره غِذا دِرِس مِنه.
رادیون هم روشنِ و داره نوا و آهنگ و مناجات مخوانه:
ما رو سیاهیم غرق گناهیم ...
از اینجه گوش بِدین:
مناجات قِشنگی بود.....
بابا بِزرگم(بابا کَل موسی) را مِفتاد درِ خانه ها مَردِم در و زنگشانِ مِزد تا یکی خواب نِمانه
خا اُن وَختا تلویزیونا رنگی نبودان تا کوک بِشان و موبایل نبود تا زنگ بِزَنه یا اَصَن تلفون نِداشتان مردِم تا همِ خِوَر کنان
اُن موقع ها مثِ الانا نبود که مردِم سِفرِشانِ رنگی کنان و بعد میمان دعوت کنان
همه صاف یَگ دس بودان
نون گُرجه اَگَ بود مُخُردان،نه اینکه نِداشتان،
اَگَ گرانی نبود خوا جنس هم نبود بَشه همه،
تجملات هم نبود
کسی خِجالت نِمِکَشید سِفرِش رنگی نباشه
اصن بَشه همینه که الان هیش کَ هیش کَ رِ دعوت نِمِنه
عُمرا کوتا شِده،صله رحم نِمِشه خا...